شاید اینکه کسی پیدا بشه برای یک خونه نامه بنویسه کم پیدا بشه اما من میخام بنویسم برای لونه امنی که کیلومترها ازم دوره و جر عکساش چیزی ازش ندیدم .. خونه ی ارومی که شاید نیومدم برای پیدا کردنش اما از لحظه لحظه ش خبردار بودم .. روزی که بالاخره قولنامه نوشته شد .. روزی که با ذوق کروکیش رو دیدم روزی که عکساش رو دیدم .. روزی که وسایلش با اینکه من نبودم اما باز هم به لطف مهربونترین مرد دنیا به سلیقه من خریده و چیده شد...

خونه ی عزیزمون هنوز تو هوات نفس نکشیدم هنوز نتونستیم روزای قشنگ دو نفرمونو در تو ثبت کنیم هنوز نتونستم تو اشپزخونت اشپزی کنم برای عشقم .. اما از تو میخام منتظرمون بمونی تا روزای قشنگمونو رقم بزنیم 

تا بیام و از ورودم معجزه ببینیم .. اهنگ گوش کنیم بخندیم برقصیم و ارامش داشته باشیم ...

من از دنیا خیلی زیاد نخاستم .. خواستم بزاره رو پام بایستم بسازم اما ادماش سازمو شکوندن .. خوشحالیمو خفه کردن .. چشامو اشکی کردن . یادشون رفت سختیامو ظلمایی که روزگاربهم کرد رو و اونام شدن ظلم تازه ... 

زندگی شخت و سخت تر شد 

تنهایی ایستادم جنگیدم صبوری کردم .. یه روزایی کم اوردم اما باز هم به عشق همون مهربون ترین مرد دنیا بلند شدم .. بلندم کرد مثه هزار باری که خسته شدم بلندم کرد.. شاید باز هم قراره بیشتر سختی بکشم شاید باز هم خسته شم .. اما قلبم گرمه به بودن عزیزترینم به همراهیش 

خیلی خوبه که مطمین باشی یکی تو هر شرایطی هست .. بودن قشنگترین ارامش دنیاست